Rutland Weekend Monty Python

Wraz z końcem nadawania Latającego cyrku Monty Pythona poszczególni Pythoni musieli szukać dla siebie zajęć. Najbardziej znanym efektem tych poszukiwań był Fawlty Towers znany u nas pod tytułem Hotel Zacisze. Serial Johna Cleese’a był wielkim przebojem. Podobnie, pomimo różnych wybojów, powiodła się kariera Terry’ego Gilliama, jako reżysera. Michael Pallin zaś zyskał sławę, jako podróżnik. Jego programy były ciekawe i prowadzone ze spodziewanym humorem. Terry Jones, jako mediewista, poszedł w kierunku popularyzacji historii. Najbardziej tragiczne były dalsze losy Grahama Chapmana, którego trapiły różne osobiste problemy.

Tak kiedyś wyglądało logo telewizji w Rutland
Tak kiedyś wyglądało logo telewizji w Rutland

Jak łatwo zauważyć jednego z Pythonów w tym wyliczeniu zabrakło. Jednakże w gruncie rzeczy najczęściej się o nim zapomina. Nie jest to jednak uprawnione, bo ów tajemniczy Python nie tylko odgrywał ważną rolę w Latającym cyrku, ale także ma w swoim dorobku serial, o którym warto pamiętać. Chodzi o Rutland Weekend Television nadawany w latach 1975-6. W przeciwieństwie do nastawionego na opowieść Fawlty Towers, Rutland Weekend Television był w swojej stylistyce bliski Latającemu cyrkowi. Mieliśmy do czynienia z serią skeczy, które łączyła ze sobą tytułowa telewizja z Rutland.

Tutaj trzeba wspomnieć, że „dawno temu” w Wielkiej Brytanii istniał przedziwny rynek telewizyjny. Kiedy zezwolono na powstanie niezależnych od BBC stacji telewizyjnych, dostawały one bardzo określone licencję. Dotyczyły one tak okręgu, gdzie dana stacja mogła być nadawana, ale też – co dzisiaj wielu może zdziwić – także czasu. W ten sposób powstały telewizje weekendowe. System ten, wielokrotnie reformowany i zmieniany załamał się w latach 80-tych, do czego niewątpliwie przyczyniło się skupywanie licencji.

Eric Idle pewnego dnia pomyślał sobie, jak wyglądałaby bardzo nisko budżetowa telewizja w tytułowym Rutland, czyli praktycznie nigdzie. W ten sposób powstała koncepcja serialu, który zresztą dostał prawie zerowy budżet. Każdy odcinek składa się ze zbioru różnych programów rozrywkowych, teleturniejów, czy też programów politycznych. Humor jest mocno absurdalny. Telewizja wyśmiewana jest niemiłosiernie, na ekranie mamy plejadę niekompetentnych prowadzących, bezsensownych programów i ogólnej groteski.

Witamy państwa zębami.
Witamy państwa zębami.

Skecze były bardzo różnorodne. Począwszy od programu na temat rolnika, hodującego misski (w sensie „pięknych kobiet”) przez program, gdzie wszystko, co jest mówione, jest bełkotem, skończywszy na reportażu z więzienia umieszczonego w ładnym domu na przedmieściach, którym zarządza urocza starsza pani. Stosuje ona surowe zasady i pilnuje, aby więźniowie nie przeklinali i myli uszy. Jeżeli tego nie będą chcieli robić, to każe ich powiesić.

Do tego należy także dodać piosenki skomponowane i śpiewane przez Neila Innesa, który zdobył sobie już wcześniej popularność piosenkarza-komika. Warto także dodać, że choć nigdy nie był członkiem Monty Pythonów, to miał on swój udział w powstawaniu Latającego cyrku, gdyż nie tylko w nim występował, ale też komponował do niego piosenki.

Serial był popularny, ale też miał sławnego fana: George Harrisona z Beatlesów, który zresztą zagrał samego siebie w odcinku świątecznym. Na tym zresztą nie koniec związków z Beatlesami, bo w jednym odcinku pojawił się skecz żartujący sobie z tego zespołu poprzez wymyśloną kapelę The Rutles.

Pre-Fab Four w całej okazałości, z napojem, który poznali w Indiach, który zmienił ich życie: herbatą
Pre-Fab Four w całej okazałości, z napojem, który poznali w Indiach, który zmienił ich życie: herbatą

Zespół był na tyle popularny, że w 1978 roku powstał telewizyjny film dokumentalny opowiadający o historii tego zespołu pod tytułem All You Need Is Cash. Kolejne etapy kariery Beatlesów są wyśmiewane na różne sposoby. W tym także poprzez piosenki, które brzmią niczym oryginalne utwory zespołu z Liverpoolu, ale ich teksty są znacznie ciekawsze. W różnych rolach pojawiają się tam także znani muzycy. W roli dziennikarza pojawił się George Harrison, natomiast Mick Jagger zagrał samego siebie. W Ameryce film okazał się porażką, w Wielkiej Brytanii wiodło mu się lepiej. Z czasem zyskał on status kultowego i w pełni zasłużenie. Idle w 2002 roku wrócił do All You Need i wypuścił dosyć kontrowersyjne Rutles 2: You Can’t Buy Me Lunch, które właściwie niczym nie różniło się od All You Need.

Rutland Weekend Television nie jest dostępne na DVD. Bardzo prawdopodobne, że jednym z powodów były problemy z pieniędzmi. Idle był bardzo zły na BBC za przydzielony mu budżet. Serial żartujący sobie z niskiego budżetu nie miał zbyt wiele pieniędzy na cokolwiek. Tak, jeżeli chodzi o scenografię, czy też kostiumy, ale nawet brakowało funtów na opłacenie studia, przez co było bardzo mało czasu na nakręcenie wszystkich odcinków. Z tego powodu nie było nawet czasu na improwizacje i wszystko musiało iść zgodnie z tym, co zostało napisane w scenariuszu.

Pomimo tego do serialu da się dotrzeć różnymi drogami i zdecydowanie warto to zrobić. Rutland Weekend Television jest cudownie absurdalny i bardzo bliski duchowi Latającego cyrku.

2 comments

  1. Borys says:

    Dzięki za polecankę! Obejrzałem jeden odcinek i czuję, że mój horyzont brytyjskohumorystycznokulturalny się poszerzył… choć z następnymi dam sobie pewnie spokój, bo najpierw wypadałoby skończyć Latający Cyrk. A jak sam zauważyłeś, to bardzo podobny typ rozrywki.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *